Zomaar een dag op de geriatrische afdeling
Het is dinsdagmorgen en ik begroet de bewoners en het personeel. Het zorgpersoneel zorgt ervoor dat de deelnemers die aan de activiteit meedoen aangekleed zijn en klaar zijn met hun ontbijt. Indien er bijzonderheden zijn (bijvoorbeeld wanneer een bewoner ziek is of slecht geslapen heeft), word ik direct door het personeel geïnformeerd. Bewoners die niet meedoen aan de activiteit zitten aan de andere kant van de kamer. Soms zijn ze er wel bij, maar genieten ze zonder te dansen.
Ik werk vanuit intuïtie en nodig mensen uit om in beweging te komen door mij te volgen en het ritme van de muziek te voelen.
Na elke danssessie bedank ik alle deelnemers/dansers persoonlijk door ze aan te kijken, hun handen vast te pakken en ze te bedanken voor hun deelname.
Het zijn de kleine dingen die het doen
Waardevolle momenten
“de bewoner van 93 jaar heeft vaak met zijn vrouw gedanst. Als ik hem benader om te dansen, verschijnt er een brede lach op zijn gezicht. Het kost hem moeite om op te staan, maar het lukt hem iedere keer weer, want hij vindt het geweldig om "in the flow" te komen en weer dat gevoel te hebben dat hij het nog kan. Hij zingt ook vaak mee en dat klinkt heel mooi. Ik zie zijn ogen glinsteren.“
“soms zie ik haar verdrietig en stem ik me op haar af door intensieve aandacht te geven en oogcontact te maken. Ze komt niet in beweging: het is een soort cocon waarin ze zich bevindt. Dan gaan we samen “slowen” (wiegen). Zonder woorden sla ik een arm om haar heen. Ze steunt op mijn schouder en huilt. Langzaam komt ze in beweging. Na een poosje lijkt het verdriet gezakt en verschijnt er zelfs een lach op haar gezicht.“
“speciaal wordt het wanneer de persoonlijke verzorgers heel enthousiast mee gaan doen. Aan de gezichten van alle bewoners kun je zien dat ze dat leuk vinden. Opeens komen de kleinkinderen binnen op de woning om oma en opa te bezoeken. Ik vraag of ze mee willen dansen en dat zorgt voor een prachtige energie: een magisch moment!”
“er zijn ook momenten dat we met de hele groep in een kring elkaar de hand geven en meezingen en elkaar aankijken. Hierdoor ontstaat verbinding en eenheid in de groep. Dan rusten we weer even uit en zitten we in de stoel en zingen we mee met "droomland" of "blijf nog even". Soms kunnen er dan nog wel eens tranen vloeien. Ook dat mag allemaal.“